در سال‌های اخیر، صنعت مراقبت‌های بهداشتی با افزایش حملات سایبری مواجه بوده است. بیمارستان‌ها و کلینیک‌ها هدف حملات باج‌افزاری قرار گرفته‌اند که منجر به رمزگذاری داده‌های حیاتی و اختلال در ارائه خدمات پزشکی شده است. این حملات نه تنها باعث خسارات مالی می‌شوند، بلکه می‌توانند به تأخیر در درمان بیماران و حتی تهدید جان آن‌ها منجر شوند.
با نزدیک شدن به سال ۲۰۲۵، اهمیت امنیت سایبری در حوزه بهداشت و درمان بیش از پیش احساس می‌شود. اطلاعات پزشکی حاوی داده‌های حساس و غیرقابل تغییر هستند که در بازار سیاه ارزش بالایی دارند. حملات سایبری به این بخش می‌تواند منجر به افشای اطلاعات شخصی بیماران، اختلال در عملکرد سیستم‌های حیاتی و حتی به خطر افتادن جان افراد شود.
با وجود افزایش تمرکز بر امنیت سایبری، تنها حدود ۵۲٪ از پاسخ‌دهندگان در صنعت بهداشت و درمان به توانایی مدیران ارشد خود در مقابله با تهدیدات سایبری اطمینان دارند. این آمار نشان‌دهنده نیاز به تقویت استراتژی‌های امنیتی در این حوزه است.
برای محافظت از داده‌های بیماران و اطمینان از رعایت مقرراتی مانند HIPAA و GDPR، سازمان‌های بهداشتی باید استراتژی‌های امنیتی موثری را پیاده‌سازی کنند. این استراتژی‌ها شامل رمزگذاری داده‌ها، استفاده از احراز هویت چندعاملی، و تأمین امنیت برنامه‌های وب می‌باشند.
۱. رمزگذاری داده‌ها:
رمزگذاری داده‌ها به معنای تبدیل اطلاعات به کدهای محرمانه است که حتی در صورت دسترسی هکرها، بدون کلید رمزگشایی قابل فهم نیستند. سازمان‌ها باید داده‌های خود را در حالت استراحت (ذخیره‌شده) و در حال انتقال رمزگذاری کنند و از استانداردهای پیشرفته رمزگذاری مانند AES-256 استفاده نمایند.
۲. احراز هویت چندعاملی (MFA):
تکیه بر رمز عبور به‌تنهایی کافی نیست. MFA لایه‌های امنیتی اضافی مانند چیزی که می‌دانید (رمز عبور)، چیزی که دارید (توکن یا گوشی هوشمند)، و چیزی که هستید (بیومتریک) را اضافه می‌کند. این روش باید در تمام سیستم‌ها، از جمله سیستم‌های EHR و حساب‌های ایمیل، پیاده‌سازی شود.
۳. تأمین امنیت برنامه‌های وب:
برنامه‌های وب دروازه‌های دسترسی به داده‌های شما هستند. یک آسیب‌پذیری می‌تواند دعوت‌نامه‌ای برای مجرمان سایبری باشد. انجام ممیزی‌های منظم و تست‌های نفوذ، اعتبارسنجی و پاک‌سازی ورودی‌ها، و پیروی از بهترین شیوه‌های توسعه وب امن می‌تواند به محافظت از این برنامه‌ها کمک کند.
پیاده‌سازی معماری «صفر اعتماد» (Zero Trust) در مراقبت‌های بهداشتی:
با گسترش کار از راه دور، خدمات ابری، و دستگاه‌های IoT، مرزهای شبکه محو شده‌اند. معماری «صفر اعتماد» فرض می‌کند که هیچ شخص یا دستگاهی، چه در داخل و چه در خارج از شبکه سازمان، نباید به سیستم‌ها یا بارهای کاری دسترسی داشته باشد مگر اینکه صراحتاً ضروری باشد. این رویکرد هر درخواست دسترسی را به‌عنوان درخواستی از یک شبکه باز و غیرقابل اعتماد در نظر می‌گیرد و به‌جای اعتماد ضمنی، نیاز به احراز هویت و مجوز صریح دارد.
یک نظر